| Transliteracija | Latinica | | laban.rs → Biblioteka → Nemanje

---

Među brojnim srpskim dinastijama najveći doprinos srpskoj državi i narodu dala je dinastija Nemanjića, koja je stolovala dva veka (1169-1371; 1381). U osam naraštaja Nemanjića, koliko ih je bilo po muškoj liniji, od kojih nam je poimence poznato više od šezdeset, kao svetitelje slavimo devetnaest Nemanjića, a i više od ovog broja imajući u vidu i ženske potomke.

Radonačelnik Nemanjića je veliki raški župan Stevan Nemanja, sin kneza Zavide. Odbacivši latinsku crkvu, u kojoj je najpre kršten, Nemanja u zrelom dobu prelazi u pravoslavlje i postaje njegov dosledni sledbenik, braneći ga od svake jeresi, posebno bogumilske. Veliki župan je postao 1169, a osamostalio je srpsku državu 1180. godine. Predavši u starosti presto sinu Stevanu (1196), Nemanja se zamonašuje u Studenici pod imenom Simeon, a odatle, nakon dve godine, prelazi u Svetu Goru (manastir Vatoped), gde u Hilandaru, podigavši ga iz ruševina, umire 13. (26.) februara 1200. godine, odakle njegove svete mošti sin mu Sava prenosi u Studenicu (1208).

Nemanja se kao svetitelj praznuje kao prepodobni Simeon Miročitivi (13. (26.) februara), a u manastiru Hilandaru, praznuje se i 5. decembra (po novom kalendaru).

Nemanja je bio oženjen Anom, ćerkom grčkog cara Romana četvrtog. NJena zadužbina je Bogorodičin manastir na ušću Kosanice u Toplici, u kojem se zamonašila pod imenom Anastasija i provela poslednje dane. Upokojila se 21. juna (5. jula) pre 1200. godine.

Prvi krunisani srpski kralj, Stevan Prvovenčani (1196-1227), u narodu poznat kao Sveti Kralj, jedna je od krasnih slava u Srba, a po njemu se i sedmica u kojoj se on slavi naziva kraljeva nedelja. Sa njim počinje kraljevska grana Nemanjića. Svakog 7. oktobra (24. septembra po starom kalendaru) vrši se spomen na kralja Stevana Prvovenčanog, koji se kao monah Simeon upokojio ovoga dana 1227. godine.

Najmlađi Nemanjin sin Rastko, potonji sveti Sava, osnivač je lečilišta, ustrojitelj manastirskog žića i zakonopravila za bratiju, ustanovitelj škola i pokretač književnog preporoda u nas. Rečju, prvo ime naše kulture za dugi niz vekova. Osamostalio je srpsku Crkvu 1219. godine i postao njen prvi arhiepiskop. Pri tome se ne sme zapostaviti i njegova politička, diplomatska i državnička uloga koju je nezamenjivo mudro odigrao, doprinevši zasnivanju uspona srpske srednjovekovne države. Upokojio se u nedelju, 14. (27.) januara 1235. godine u bugarskom gradu Trnovu. U crkvi je glavni spomen svetog Save 14. (27.) januara, 27. aprila (10. maja, tzv. Savine verige), čime se čuva spomen na spaljivanje moštiju ovog svetitelja 1594. godine na Vračaru, i 19. maja, kada se svetkuje Prenos moštiju sv. Save iz Bugarske u Srbiju, obavljen 1337. godine. Na predlog Atanasija Nikolića, rektora Liceja u Kragujevcu, sveti Sava je postao školska slava odlukom Sovjeta Knjažestva Serbskog 2. januara 1840, i iste godine proslavljena je u Kragujevcu i Beogradu.

Srednji sin Stevana Prvovenčanog, kralj Vladislav, koji je nasledio na prestolu starijeg brata Radoslava (1227-1234), mnogozaslužni je branitelj i utemeljivač pravoslavlja. Kralj Vladislav je za kratke vladavine (1234-1243) suzbijao bogumilsku jeres, sprečio upad hercega Hrvatske Kolomana, očuvavši granicu pravoslavlja na reci Cetini, odoleo je i mongolskoj najezdi. Ovekovečen je kao graditelj manastira Mileševe, u koji je dopremio iz Bugarske mošti svoga strica svetog Save. Crkva ga svetkuje 7. oktobra, kada je glavna svetkovina i roditelja mu Stevana Prvovenčanog (Svetog Kralja).

Najuspešniji na vladalačkom tronu je bio treći sin Stevana Prvovenčanog, kralj Uroš I (1243-1267), koji je ojačao Srbiju i znatno je ekonomski unapredio. Graditelj Sopoćana, Uroš I Nemanjić, koga je zbacio s prestola sin Dragutin, postao je monah Simeon. Upokojio se 1. (14.) maja 1277. godine.

Četvrti sin kralja Stevana Prvovenčanog revnosni sledbenik svog velikog strica, svetog Save, naš treći po redu arhiepiskop (1263-1271), nazvan Sava II (svetovno ime: Predislav). Zamonašen u Hilandaru, Sava je postao episkop humski, da bi potom na arhiepiskopskom tronu zamenio Arsenija Sremca. Kao gonitelj jeretika zaslužan je za jačanje svetosavskog pravoslavlja. NJegov glavni pomen u crkvi je 21. februara. Pominje se i druge nedelje po Duhovima, kada je spomen na svetitelje atoske koji su prosijali na Svetoj Gori.

Manje značajan kao raški kralj (1276-1282), ali od neprocenjivog značaja kao vladar naših zapadanih strana (sremski kralj 1284-1316), u kojima je učvršćivao pravoslavlje, kralj Dragutin je predao presto mlađem bratu Milutinu na saboru u Deževi 1282. godine. Ktitor je manastira Sv. Ahilija u Arilju, Tronoše kod Loznice, Ćelija kod Valjeva, Rače na Drini, Paprače kod Zvornika, Tavne kod Tuzle, Liplja kod Banjaluke i drugih. Predstavio se 2. marta 1316. godine, a glavni spomen u crkvi mu je 29. oktobra (12. novembra) pod imenom monaha Teoktista, kada se praznuje i kralj Milutin, njihova majka kraljica Jelena (upokojila se 1306. godine) i obretenje časnih moštiju Stevana Decanskog.

Kralj Milutin je utemeljivač srpske državne moći koja će pod njegovim unukom carom Dušanom biti na vrhuncu. Vladao je četiri decenije (1282-1321) i podigao oko četrdeset zadužbina, više no što su ih svi Nemanjići pre njega podigli. Gradio je po svoj srpskoj zemlji, zatim u Svetoj Gori, Jerusalimu i na Sinaju. Najčuveniji među njegovim zadužbinama je Gračanica na Kosovu. Glavni spomen svetog Milutina u crkvi je 30. oktobra (12. novembra).

Kralj Stevan Dečanski (1321-1331) najtragičnija je ličnost u vladalačkoj lozi Nemanjića. Kažnjen, bezmalo oslepljen od oca, za čijom je vlašću posegao, a zbačen, zatočen i na kraju umoren (u Zvečanu 1336. godine) po nalogu sina, s pravom je poneo epitet kralja mučenika. Zahvalan svetom Nikoli koji mu je spasao vid, kralj srpski Stevan Uroš III (kralj Dečanski) podigao je prelepe Visoke Dečane i po njima je prozvan Dečanski. U crkvi se praznuje 11. (24.) novembra, a sa njim se ovoga dana spominje i monah Stevan (Uroš IV, sin kralja Dragutina), koji se upokojio 1316. godine (11. novembra po starom kalendaru).

U Crkvi se 3. juna čuva spomen na svetu Jelenu Dečansku. Kći kralja Milutina, udata za bugarskog kralja Mihaila Šišmana (1323-1330), Jelena (svetovno ime: Ana / Neda) podvižavala se u Dečanima. Umrla je oko 1350. godine. Kako je zapisano, objavila se čudom 1692. godine, kada su Turci hteli da Dečane pretvore u džamiju.

Srednjovekovna Srbija je bila u zenitu državne moći za vlade cara Dušana (1331-1355), čije je krunsko delo Zakonik, donet na Spasovdan, 29. maja 1349, dopunjen, takođe na Spasovdan, 1354. godine. Vladari iz loze Nemanjića su po pravilu umirali u monaškom zvanju i proglašavani su za svece, Car Dušan je u ovom pogledu izuzetak.

Car Uroš, od narodnog pevača nazvan Nejaki, sin Dušana Silnog, umro je u trideset i trećoj godini, 4. decembra 1371. godine. To se smatra godinom pada srpskog carstva, a samo dva meseca posle srpske pogibelji na Marici, koja je označila početak propasti srpske srednjovekovne države. U crkvi mu je pomen 2. (15.) decembra, kada se neguje spomen i njegove majke carice Jelene (monahinje Jelisavete, pa velikomučenice Evgenije), koja je umrla 7. novembra 1376. godine.

Poslednji izdanak, sa kojim je po muškoj liniji izumrla loza Nemanjića je Jovan, sin epirskog cara Siniše (Simeona), mlađeg polubrata cara Dušana Nemanjića. Jovan se po očevoj smrti odrekao carske vlasti i zamonašio. U crkvi se praznuje 3. maja kao prepodobni Joasaf, nazvan Meteorit, po svojoj zadužbini Velikim Meteorima, posvećenim Preobraženju Gospodnjem. Skončao je u miru 1422 / 1423. godine.

____
Mile Nedeljković: „Mala srpska biblioteka”

12 NEMANJIĆA

STEVAN NEMANJA Monah Simeon (1166-1196)

Stevan Nemanja je sin kneza Zavida rođen u Duklji na Morači, Raška (danas Crna Gora). Nemanja je osnivač „svetorodne dinastije Nemanjića” koja je vladala Srbijom preko dvestotine godina. U tom razdoblju Srbija je prešla put od male rascepkane kneževine do carevine i najmoćnije zemlje na Balkanu. Stevan Nemanja je podigao mnoge manastire, a najpoznatiji su mu Studenica i Hilandar. Naklonost i ljubav prema gradnji manastira karakteriše sve vladare loze Nemanjića. Manastiri su postali ne samo njihove zadužbine, već i neka vrsta „lične karte” znak individualiteta i svojevrsni rasadnici kulture, prosvete i pravoslavlja. Vlast je preneo na sina Stevana, zamonašio se i kao monah Simeon umro je u Hilandaru.

RASTKO NEMANJIĆ Sveti Sava (1175-1235)

Sava je najmlađi Nemanjin sin, rođen 1175. godine, Vrlo rano je napustio svetovni život i već 1191. godine odlazi u Svetu Goru. Uz pomoć oca podiže pravoslavni manastir Hilandar. Dok su se njegov otac Nemanja i Brat Stevan trudili da stvore i očuvaju srpsku državu na raskrsnici između Evrope i Azije, Ugarske i Vizantije i Latinskog Carstva, između pravoslavlja i katoličanstva, Sveti Sava je radio na izgradnji duhovnog jedinstva kod Srba, na podizanju njegove samosvesti i moralne snage da česte nedaće podnese i ne izgubi se u prostoru i vremenu do dana današnjeg. U trenutku velike ugroženosti Vizantije od krstaša izborio je autokefalnost (samostalnost) Srpske pravoslavne crkve 1219. godine. Tada je postao prvi srpski arhiereskop sa sedištem u Žiči. Nastojao je da Srbiju učini pravom državom. Sava je napisao Namokanon, koji predstavlja zbornik zakona po kojima se upravljalo u novostvorenoj osamostaljenoj crkvi i srpskoj državi. Za potrebe crkve napisao je „čin svete obnovljene istine vere pravoslavlja”. Zatim je sastavio mnoge tepihe, prevodio sa drugih jezika i napisao monografiju o svom ocu Stevanu Nemanji i vaspostavio strukturu književnog jezika u Srba. Učvrstio im vremensko postojanje, zbog toga mu Sinan-paša, veliki vezir Turski spaljuje kosti na Vračaru 27. aprila 1594. godine. danas je na tom mestu podignut velelepni hram Svetoga Save.

STEFAN PRVOVENČANI Sveti Kralj (1196-1228)

Srednji sin Stevana Nemanje, veliki župan (1196-1217) i kralj Srbije (1217-1228). Po njegovom dolasku na vlast izbija četvrti krstaški rat. Srušeno je Vizantijsko i nastalo Latinsko carstvo. Srbija je napadnuta od Ugarske, Bugarske i vojske Latinskog carstva. Uz snažan otpor celokupnog naroda protiv zavojevača i u savezu sa Mlatačkom Republikom Stevan Prvovenčani spašava raskomadanu Srbiju. Da bi ga tako snažnog i otpornog pridobio na svoju stranu papa mu šalje svoju kraljevsku krunu, posle čega je Stevan proglašen za kralja Srbije, Duklje, Travunije, dalmacije i Huma.Izgradio je manastir Žiču kao buduću razglednicu Episkopije Srpske pravoslavne crkve u kojoj je činodejstvovao njegov brat Sveti Sava, rodonačelnik srpske duhovnosti uopšte. Pred kraj života povukao se u manastir a vlast predao najstarijem sinu Radoslavu

KRALJ RADOSLAV (1223-1233)

Radoslav je došao na presto posle svog oca Stevana Prvovenčanog. Ženjen je ćerkom cara Todora Anđela, najmlađeg tada vladara na Balkanu. Radoslav je oslanjajući se na iskustvo svoga strica Save, koji ga je svestrano pomagao, imao uslove za dugu vladavinu, ali pošto je bio slab i popustljiv, ubrzo je izgubio presto i to u vreme kad su njegovog tasta pobedili Bugari (1230). Pošto je tast izgubio presto i Radoslav se posle toga bez njegove podrške nije mogao dugo održati. Na presto je došao njegov mlađi brat Vladislav.

KRALJ VLADISLAV (1234-1243)

Došao je na presto posle pada sa prestola njegovog starijeg brata Radoslava koga je srpska vlast smenila jer se isuviše vezao za vizantijski dvor i to ne samo svojom ženidbom sa njihovom princezom Anom, već i prevelikim vezivanjem za njihovu crkvu. Kralj Vladislav se oženio bugarskom princezom Beloslavom i nastojao da Srbiju i Bugarsku više zbliži i poveže, ali u to vreme (1241. godine) dolazi do najezde Mongola koji su opustošili Srbiju. To je dovelo do smene kralja Vladislava. Na presto dolazi njegov mlađi brat Uroš.

KRALJ UROŠ I NEMANJIĆ (1243-1276)

Kralj Uroš I imao je veoma dobre odnose sa svojim susednim državama a oženio se iz kraljevske porodice sa Sicilije. Proširio je Srbiju prema zapadu i sprečio separatizam oblasti sporednih delova dinastije. Zbog toga dolazi u sukob sa svojim starijim sinom Dragutinom koji je pomognut vojskom svojega tasta — ugarskog kralja — napao oca, vojnički ga je pobedio i preuzeo presto 1276. godine. Uroš je umro naredne godine. Sahranjen je u manastiru Miloševo.

KRALJ DRAGUTIN Prepodobni monah Teoktist (1276-1282)

Kralj Dragutin je preuzeo presto od oca Uroša ali samo posle nekoliko godina vladanja presto je ustupio mlađem bratu Milutinu. Dragutin kao ugarski zet povukao se u severne oblasti praveći sebi novo kraljevstvo na prostoru zapadne Srbije, istočne Bosne i Srema, gde je vladao sve do 1316. godine. Na prostoru svoga kraljevstva podigao je mnoge crkve, a ojačao je i Beograd kao privredni i kulturni centar toga vremena. Kada je njegov brat Milutin, kralj Srbije, uspostavio dobre odnose sa Vizantijom Dragutin je udario vojskom na Srbiju, ali je bio potučen od vojske kralja Milutina 1313. godine. Posle ove avanture vlastela njegove države ga je ubrzo smenila i na presto dovela njegovog sina Vladislava II.

Dragutin je bio na srpskom prestolu relativno kratko vreme (od 1276. do 1282. godine). Mnogo je pomagao crkvu i živeo strogo, gotovo isposnički. Pored ostalih, podigao je i crkvu sv. Ahilija u Arilju i tu je sačuvan njegov portret iz 1296. Pre smrti Dragutin se zamonašo i uzeo ime Teoktist. NJegov omiljeni duhovnik je bio Starac Galaktion sa Jordana. Ostatak života proveo je živeći isposnički i čineći mnoga dobra dela. U domu svojemu izrađivao je sveštene sasude koje je poklanjao crkvama. Brinuo je o čistoti vere i mnoge neverne obratio u hrišćanstvo. Ali, tek po smrti Teoktistovoj otkrilo se koliko je zaista bio blažen ovaj svetli muž. Kada su dvorjani hteli da ga omiju videli su da je čitavog života ispod svečanih odora nosio oštru lanenu haljinu i pojas od slame koji mu se duboko usekao u telo. Po svojoj želji sahranjen je u manastiru Đurđevi Stupovi.

KRALJ MILUTIN (1282-1321)

Nastojao je da Srbiji omogući miran razvoj održavajući dobre odnose sa susedima. Ubrzo se oženio ugarskom princezom pa je svojem kraljevstvu obezbedio severnu granicu i spokojno prisajedinjavanje zapadnih delova kojima je nekada upravljao njegov brat Dragutin, praveći Srbiju mnogo većom i jačom. Zavetovao se na saboru pred vlastelom i crkvenim velikodostojnicima da će svake godine dok traje njegova vladavina sagrađivati jedan manastir. I tako je i bilo. Do dana su se sačuvali: Gračanica, Bogorodica LJeviška, Kraljeva crkva u Studenici, Banjska, obnovljena Nemanjina crkva u Hilandaru, crkve u Jerusalimu, na Sinaju. Milutin je podigao i bolnicu u Carigradu. Iznenada je umro.

SIMONIDA (1289-1340)

Vizantijski car Andronik II prilikom zaključenja mira sa Srbijom 1299.godine „darivao” je srpskog kralja Milutina i svojom ćerkom Simonidom, kao garancijom trajnog mira i prijateljstva dve zemlje. Lepoti srpske kraljice divili su se i Latini i Ugri, vojskovođe i velmože. Simonidina freska u manastiru Gračanica predstavlja posebnu draženost. Nažalost ta freska je oštećena i Simonida je bez očiju. istoimenu lirsku pesmu, a Milutin Bojić napisao je psihološku dramu „Kraljeva jesen”. Simonida je umrla 1340. godine kao monahinja. U predanju kod Srba ona je simbol lepote, čednosti i tragike ženske u vremenima oluja i bura kad nestaju vojske, kraljevstva i carstva a kamoli krhko telo lepe žene.

KRALJ STEFAN DEČANSKI (1321-1331)

Još za života svog oca kralja Milutina dobio je na upravljanje zetsku oblast, ali je uskoro skovao zaveru da skine oca sa prestola pa je u tome osujećen. Proteran je u Vizantiju sa porodicom među kojom je i njegov sin, kasnije car Dušan. Posle smrti kralja Milutina proglašen je za kralja 1321. godine. Stevan Dečanski proširio je državu na jug prema Vizantiji, a kad su se Vizantijci udružili sa Bugarima, potukao je Bugare na Velbuždu, zahvaljujući veštini i hrabrosti svoga sina Dušana, koji je već bio proglašen za kraljevića. Stevan je podigao manastir Dečane, gde je posle smrti i sahranjen 1331.godine.

CAR STEVAN DUŠAN Dušan Silni (1331-1355)

Vladavina Stevana Dušana počinje 1331. godine i kao kralj on vlada do 1345 do 1345. godine. Od 1346. godine on vlada kao car — najveći vojnopolitički uspon Nrmanjićke države. Srbija izrasta u vodeću silu na Balkanu. U Skoplju je 16. aprila 1346.godine, Stevan Dušan svečano krunisan za „CARA SRBA I GRKA” uz prisustvo bugarskog i srpskog patrijarha i predstavnike svetogorskih manastira. Državni sabor je 1349. godine usvojio „DUŠANOV ZAKONIK” koji je dopunjen 1354.godine.

CAR UROŠ (1355-1371)

Uroš je veoma mlad i neiskusan sa osamnaest godina nasledio presto u velikoj državi bez unutrašnjeg jedinstva i čvršće povezanosti. Dušanov polubrat Simeon samovlasno se proglasio novim carem , pa je sabor u Skoplju 1357. godine za srpskog cara proglasio Uroša, a Simeon se odcepio od Epira i Tesalije napravio sebi drgu državu. To su počeli činiti i drugi velmoži tako da je centralna vlast naglo oslabila. Nestalo je jezgro oko kojeg bi se pojedini krajevi čvrsto okupili i povezali u celinu, pa su kao mali delovi postali turski plen. U bitci na Marici 1371. godine učestovali su samo dva brata Mrnjavčevića, gde su ih Turci potukli, posle čega godinama skoro i nije bilo većih bitaka sa Turcima sve do kosovske 1389. godine u kojoj nisu učestovale sve srpske oblasti. Smrću cara Uroša 1371.godine ugasila se vladavina loze Nemanjića i otpočela agonija srpske države i naroda, vekovima sa raznih strana gaženog, ali nikad satrvenog zahvaljujući baš duhovnoj snazi i nasleđu koje mu je ostavila epoha Nemanjića. Dokaza ima mnogo a danas to potvrđuje i nova istorija.